“Mijn hart wil nu geen IVF-traject starten”

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Ik deel op How about Mom mijn verhaal. Dit is het tweede deel van mijn verhaal. Lees hier het eerste deel.

“Maart 2020. De wereld stond ondersteboven en ik was nog steeds niet zwanger. Ondersteuning door het ziekenhuis was nu helemaal niet mogelijk. Geen idee voor hoe lang. Klote! Kak! Kut! Aaaaahh! Als de zorg straks eindelijk weer opstart, dan zal het zeker heel langzaam zijn. Ik lees al op de forums dat vrouwen van rond de 40 waarschijnlijk eerst voorrang zullen krijgen. Bah!

Mijn mentaal welzijn heeft echt nog steeds een boost nodig. Ik ga die week naar die opleiding als dat doorgaat. Het kost veel geld, maar ik geef het graag. Alles om mij gezond, gelukkiger en energieker te voelen. Die opleidingsweek was er eentje vol liefde, verbinding, zelfzorg. Enkel doen wat mijn lichaam vraagt. Slapen, wandelen, meedoen aan de opleiding of net niet. Mediteren, yoga, heerlijk gezond eten. Alles is ok. Alles was mogelijk. Ik ging diep. Heel diep. Maar steeds meer begon ik mezelf terug te voelen. Terug te ervaren. Terug te herontdekken. Wie ben ik? Wat wil ik? En wat als ik geen mama kan zijn? Mijn lichaam voelt zo moe dat IVF of andere medische stappen nu echt geen optie zijn.

Een kans van 1 op 1000

Een kijkoperatie volgde. De kans dat ik natuurlijk zwanger zou worden is 1 op 1000, zei de gynaecoloog droog. En weg was hij. Ik barste in tranen uit. Zo diep. Zo alleen, want er mocht niemand bij mij zijn, omdat de wereld naar de klote was en je alleen in je kamer moest zitten met een masker op. Jolien, het meisje naast mij, had ook pittig nieuws gehoord na haar kijkoperatie. Niemand mocht elkaar knuffelen. Iedereen werd zo bang gemaakt om te knuffelen. En wij keken naar elkaar in onze diepste, donkerste, pijnlijkste put ooit en konden enkel maar elkaar knuffelen, snikkend, begripvol. We waren daar voor elkaar. Eindelijk niet meer alleen. Eindelijk me niet meer hoeven verantwoorden. Woorden waren niet nodig. Een blik. Een lach. Een traan. Een hand. Een knuffel. Liefde. Onvoorwaardelijk.

Ik begon steeds meer te delen. Te delen over mijn verhaal. Met andere vrouwen die ik ontmoette. Tijdens de SUP yoga teacher training en ook bij de yoga teacher training. Ik deed veel meer dingen waar ik gelukkig van werd. Dat vond ik helemaal niet meer in mijn werk waar ik precies elke dag acht uur per dag achter de computer zat, naast het faciliteren van workshops en teamcoaching.

Geen IVF-traject

Ik leerde nieuwe dingen van mezelf ontdekken, ik ging op avontuur. Écht en eerlijk praten. Verbinding maken. Dat geeft me tomeloze energie. Ik loop niet meer leeg. Ik brand niet meer zo op. Ik voel dat ik anderen inspireer door te delen. Door te delen wie ik ben, wat ik doe, wat mijn verhaal is. Ik voel zo hard dat ik hier zoveel meer mee te doen heb. Hoe pittig Björn of mijn familie het ook vinden dat ik nu precies een andere Anneleen ben. Ik voel me lichter.

Precies alsof ik geen maskers meer opzet. Veel dichter bij mezelf. Ik doe veel meer wat klopt voor mij, voor mijn hart. Het is alsof ik nu pas echt begin te luisteren naar mezelf. Met vallen en opstaan, met spanning en avontuur. Te luisteren naar wat ik wil en daar naar te handelen. Niet meer zozeer wat anderen willen, wat er verwacht wordt, wat logisch lijkt.

Wel wat mijn hart wil. Steeds opnieuw. En dat is niet de IVF wereld instappen. Nu niet. Nog niet. Wie weet ooit. Maar mijn hart zegt nu niet. Nu is het liefde. Ik wil liefde. Vooral liefde voor mezelf. En al de andere liefde van de relatie, familie, kinderen dat is enkel een surplus.

Elk verhaal heeft recht op een plek

Elke vrouw heeft haar verhaal. Elke man heeft zijn verhaal. Met of zonder kinderen. Met een weg ernaartoe zoals gehoopt of helemaal niet. En elk verhaal heeft recht op een plekje. Laat elk verhaal bestaansrecht krijgen, met alle emoties, gedachten, overtuigingen die er leven.

Op een andere manier naar het leven kijken heeft mij zoveel zachter, liefdevoller gemaakt. Mijn donkere put samen met mijn schaamte, pijn, verdriet, depressie, kreeg ruimte, mocht er zijn helemaal zoals ze is. Ik moest er niets aan veranderen, en precies daardoor veranderde het toch. Juist daardoor ervaarde ik hoe het anders kon, hoe ik het anders wilde, hoe ik wilde gelukkig zijn, hoe ik van betekenis en waardevol kan zijn in dit leven. Door anderen, voornamelijk vrouwen en wensmama’s te inspireren om elke dag te kiezen voor liefde en je hart te volgen.”