.png)
Ik wil een stukje een persoonlijk verhaal delen. Niet om dat ik er ondersteuning in zoek, of nodig heb. Net wel omdat het op vandaag een erg mooi, bijzonder en waardevol plekje in mijn hart heeft gevonden. En omdat ik er voor sta dat verhalen delen waar je zelf én ook je omgeving ruimte, zachtheid en acceptatie in hebben gevonden, erg verbindend, helend en inspirerend kunnen werken.
Ik vind het stiekem wel erg spannend om dit te doen, want af en toe hoor ik wel ‘waw, wat jij allemaal deelt. Ik ben opgevoed om zo’n verhaal enkel aan de keukentafel te bespreken..’ Wel ik eigenlijk ook 😊 En dat is me niet zo bevallen … Ik voelde me abnormaal en erg alleen, in veel processen, 33 jaar lang. En nét daarom dat ik doe wat ik doe. Mijn eigen en elkaars stoffige donkere mentaal emotionele kelders helpen opruimen.
Want door die kelders op te ruimen, kan er een ander leven ontstaan. Een leven mét draagkracht, waarin je je niet meer verstopt voor het leven, waarin gevoelens er gewoon kunnen, door je heen kunnen stromen, gevoelens van het hele spectrum, niet of het ene of het andere. Net alles. Allemaal. En nét daardoor. Kun je diep vanbinnen zo intens gelukkig zijn, van zoveel meer kleine kinderlijke dingen in het leven, zoals midden in een wandeling, gaan liggen op je rug midden in een grasveld lachend en starend naar de wolken met die warme zonnestralen schijnend op je gezicht., gewoon zomaar.
PS. Advies, en tips is niet per se handig en zoek ik niet naar. Net omdat ik het wel wat spannend vind, vind ik het net wel super ontroerend om ook van jou te horen wat het met jou doet als je dit leest. Opdat het je kan inspiren. Opdat het je kan geven wat jij vandaag nodig hebt. Ik deel dit vanuit heel mijn hart. Met liefde 💗
Een warme knuffel bij het lezen.
------- Mijn hoofd begrijpt het soms nog niet zo goed. Soms word ik nog zo overspoeld. Al is het steeds meer van korte duur. Want rouwen. Dat heeft geen einde. En geen begin. Dat is voor mij net als het pellen van een ajuin. Er kan steeds een nieuw laagje komen. Een laagje waar je voor kiest. Een laagje die compleet onverwachts zoals een bliksem op je in kan slaan.
Mijn hart, mijn buik weten dat alles helemaal klopt, vandaag na 9 maanden is het precies klaar om getransformeerd te worden tot iets nieuws. Geboren te worden. Het is de duurtijd van een zwangerschap besef ik. Vreemd, niet vreemd ... Was het maar een zwangerschap is m’n eerste gedachtte die me opnieuw overvalt. En ik zou het nooit anders ervaren willen hebben komt er aan toegevoegd. 9 maand geleden gebeurde het ondenkbare. Mijn mannetje en ik, Btje, het was moeilijk. We struggelden in het niet mama en papa worden. Struggleden niet gewoon in het fysieke proces om al die medische stappen te doen, wel in het mentale en emotionele. Tov van onszelf. Tov van elkaar. Want ook rouwen vind plaats in elke stap die anders loopt dan gehoopt. Individueel én samen.
Tot waar ga je? Tot hoe ver ga je? Hoe weet je wat je wil? Hoe weet je hoe ver je wil? Hoe kun je echt luisteren naar elkaar en trouw blijven aan onszelf? Hoe kunnen we onze eigen en elkaars grenzen bewaken? Hoe kunnen we onze onhandige automatische patronen in onze relatie omvormen? Hoe kunnen we al onze levensvragen die nu bovenkomen samen aangaan?
Het waren hobbels. Veel stevige hobbels. Hobbels die we elk apart namen. Hobbels die we samen poogden te nemen. Met succes, zonder succes. Met in het begin steeds het doel voor ogen als we zwanger zijn, met een kind, verdwijnt alles als sneeuw voor de zon.
Wat als je plots op een andere trein zit? Wat als je plots op een ander spoor zit?
Of nog. Wat als de ene plots een gigantische versnelling hoger op de autostrade neemt en de ander kiest om een bergpaadje in te wandelen, en langzaam door, tussen de braamstruiken te wandelen met alle schrammen en heerlijke bramen tot gevolg?
Wat als je plots merkt dat je elkaar doodgraag ziet. En toch. Hoeveel werk, tijd, energie, je op elke manier er ook insteekt. Iets lukt niet om dit te laten slagen. Je energie en die van de ander verdwijnt meer en meer. De afstand wordt groter en groter. Ruzies, frustraties, onbegrip, verdriet pijnlijker en pijnlijker.
Wat doe je dan? Terwijl je verhaal wat was, zó puur en oprecht was. zó écht.
Een verhaal waarin heel rap een liefdesbaby wilde ontstaan?
Apart zijn?
Uit elkaar gaan?
Kortstondig of langduriger?
Langzaam maar zeker, voetje voor voetje zetten begonnen we een andere weg te bewandelen.
Een weg van verbinding.
Verbinding met onszelf. Verbinding met elkaar. Échte verbinding, luisteren, horen en gehoord worden. Zien en gezien worden. Samen. met elkaar.
Verbinding op afstand.
Op afstand nabij.
Geen relatie meer.
Langzaam. Zacht.
Liefdevol. Met begrip.
Zachtheid. Eerlijkheid.
Met machteloosheid, pijn en onhandige patronen. Vooral onbegrip, voor de liefde en de vormeloze vorm.
Ruimte voor elkaars verhaal.
Ruimte voor elkaars pijn.
Want in liefde uit elkaar gaan, hoe doe je dat dan?
In verbinding uit elkaar gaan, kan dat dan?
Elkaar écht op zo’n diep niveau graag zien.
En tegelijk weten dat een relatie op vandaag niet de uitingsvorm is die voor ons klopt.
9 maanden werd nu geen zwangerschap.
Geen idee wat de toekomst ooit brengt.
Wel weet ik wat er nu wel al is …
Rouwen voor mijn persoonlijk toekomstbeeld
Rouwen voor ons gezamenlijk kindje.
Rouwen voor ons gezamenlijk gezinnetje.
Rouwen voor onze relatie.
Rouwen voor alles wat ik ooit kende.
Rouwen voor alles wat was en niet is.
Een diepgaande verbinding. Zin, goesting en plezier in het leven En een contact met een ongeloofelijk diepe bron van liefde.
Met alles.
Met jou.
Met mijzelf.
En ja. Het zieltje die tussen ons was. Is nu bij jou. Ralphke zorgt voor je. 💗
In liefde.